Rafał Piotr Szymański

Moja mama w dawnych czasach dostawała białej gorączki, gdy obserwowała pracę peerelowskich "fachowców" - niedokładną, byle jaką i wymagającą uniżoności petenta wobec jaśnie pana hydraulika czy malarza. Takimi uczyniło ich socjalistyczne państwo ucząc, że chłopi i robotnicy to teraz pany, którym w pas kłaniać się powinien inżynier, inteligent czy nauczyciel. Kto starszy ten pamięta krzywe bloki stawiane po pijaku (sam w takim mieszkam), psujące się nieustannie samochody czy produkty-koszmarki, których nikt nie chciał kupować. Polacy chcieli jednak żyć tak, jak ludzie Zachodu - kupować dobre samochody, ubierać się w ładne ubrania i wypoczywać nad ciepłym morzem. Dzięki przemianom lat 90-tych te marzenia stały się udziałem większości Polaków. Na osiedlowych parkingach brak miejsca na samochody, choć kiedyś mościły się tam tylko dwa Maluchy. Latamy na wakacje do Egiptu i Turcji - bo taniej i pogoda zawsze bez zarzutu. Choć nie zarabiamy tyle, co Niemcy czy Holendrzy, nasz poziom życia o niebo przewyższa ten pamiętany przez naszych rodziców czy dziadków.

Leszek Miller powiedział kiedyś z typową dla siebie dosadnością, że prawdziwego mężczyznę poznaje się nie po tym, jak zaczyna, ale po tym, jak kończy. Prawo i Sprawiedliwość zaczynało z wysokiego pułapu. Wspólnie z Platformą Obywatelską miało rozbić postkomunistyczną nomenklaturę, zlikwidować korupcję i przywrócić Polakom ich własne państwo. Koalicja PO-PiS nigdy jednak nie powstała, a dwie bliskie sobie ideologicznie formacje stały się zaciętymi wrogami. PiS z centroprawicowej partii (wszak wywodzi się wprost z Porozumienia Centrum) stał się populistyczno-nacjonalistycznym ugrupowaniem, któremu bliżej dziś do postulatów socjalistów niż do konserwatywnych idei wolności, własności i wolnego rynku. Platforma z kolei weszła na tory obyczajowego liberalizmu zapominając o konserwatywnych początkach i chrześcijańskim rodowodzie.

PiS nie jest już partią, którą pamiętam z jej początków. Spotkania Klubów Gazety Polskiej, dyskusje dotyczące polskiej racji stanu, gospodarki i cywilizacyjnych zagrożeń zastąpiła walka o stołki i populistyczne deklaracje wypłaty kolejnych zasiłków. Zamiast fachowców zdolnych zastąpić poprzednie kadry widzimy byłego operatora maszyn i wójta Pcimia jako prezesa Orlenu, czy trzydziestoparoletnią prawniczkę stającą na czele PGE - największej grupy górniczo-energetycznej w Polsce. Ich wielomilionowe roczne wynagrodzenia zwalają z nóg większość Polaków, ale nikogo już nie oburzają. Podobnie, jak dziwne rodzinno-biznesowe układy ministra Szumowskiego czy nieudane zakupy dokonane przez jego resort. Zobojętnieliśmy. Wzruszamy ramionami na 69 milionów złotych za niewykorzystane pakiety z majowych wyborów korespondencyjnych ministra Sasina. A przecież to wszystko pieniądze z naszych podatków! Pieniądze, które można przeznaczyć na służbę zdrowia, drogi czy wsparcie gospodarki złamanej przez koronawirusa.

Rząd PiS mógłby być dobrym rządem. Prezydent mógłby być dobrym prezydentem, gdyby miał jaja i potrafił czasem posłuchać własnego serca zamiast instrukcji z Nowogrodzkiej. Minister Szumowski mógłby być ministrem-lekarzem i mówić to, co uważa za słuszne, zamiast co chwila zmieniać zdanie, jak każą mu instrukcje z Nowogrodzkiej. Premier mógłby być dobrze wykształconym, merytorycznym premierem, gdyby na siłę nie robił z siebie antysemity i nacjonalisty, jak każą mu instrukcje z Nowogrodzkiej. Słowem: gdyby prezydent był prawdziwym prezydentem, premier prawdziwym premierem, a ministrowie prawdziwymi ministrami, moglibyśmy krytykować PiS za eurosceptycyzm, ustawę antyaborcyjną czy klerykalizm, ale nie za brak decyzyjności, fatalną politykę kadrową czy autorytaryzm.

W Prawie i Sprawiedliwości żadna decyzja nie jest podejmowana bez akceptacji Jarosława Kaczyńskiego. Ale przecież Jarosław Kaczyński nie zna się na wszystkim. Nie jest też w stanie kontrolować każdej dziedziny działalności państwa. Próbowali tego przed nim Hitler, Stalin, Mao i każdy z czasem doprowadził swój kraj do katastrofy. Zamiast prężyć się przed lustrem udając marszałka Piłsudskiego, Prezes powinien zostać premierem i wziąć odpowiedzialność za Polskę. Chowanie się w poselskiej ławie w obawie, że gdy wszystko się wysypie trafi się przed Trybunał Stanu, to nie jest postawa godna męża stanu, patrioty i prawdziwego Polaka. Gdy kiedyś Jarosław Kaczyński odejdzie z polityki, a nie prędko to nastąpi, wszystkie frakcje PiS rzucą się sobie do gardeł. Bo nie ma już w PiS charyzmatycznych polityków, ani osobowości. Jest banda klakierów pochlebstwami, a nie wiedzą, uczciwością i pracowitością budujących swoje kariery. To jest wielka słabość tej partii i nieszczęście dla Polski.

Myślę, że Polsce potrzebna jest umiarkowana chrześcijańska/konserwatywna formacja. Taka, która nie zamieni naszej tradycji na tęczową flagę, ale jednocześnie uszanuje odmienność mniejszości. Promująca uczciwość, przedsiębiorczość i życiową zaradność. Nieśmiałe próby jej budowy podjął Grzegorz Schetyna tworząc konserwatywne skrzydło Koalicji Obywatelskiej. Paweł Zalewski, Paweł Kowal, Paweł Poncyliusz czy Radek Sikorski - to mocne nazwiska potwierdzone wysokimi wynikami wyborczymi. W podobnym kierunku idzie też Szymon Hołownia próbując przeciągnąć na swoją stronę Bezpartyjnych Samorządowców. Czy kiedyś umiarkowanie stanie się przeciwwagą dla populizmu, wojny z LGBT i socjalnego rozdawnictwa? - zobaczymy. Na razie wyniki PiS pokazują, że wyborcy nie chcą zmian.